تیم بزرگ ژولی پولی در ادامه مبحث معرفی آلات موسیقی قصد دارد، یکی از قدیمی ترین سازهای موسیقی ایران به نام بربط یا عود را به شما بازدید کننده ی محترم معرفی کند.
با ما همراه باشید:
عود یا بربط با فرمتی شبیه به گلابی، دارای بدنه ای از جنس درخت توت یا آبنوس است و نسبت کاسه با دسته از لحاظ اندازه کاملا متفاوت می باشد، به طوری که دسته ی ساز کوتاه و اندازه کاسه ی آن بزرگ است.
در تاریخ کشورمان بارها اسم این ساز آمده است، اما امروز عود به یکی ازبخش های اصلی موسیقی کشورهای عربی و قسمت های شمال آفریقا مانند: مصر، مراکش، الجزایر درآمده است.
عده ای معتقدند که اسم آن از واژه بط به معنای مرغابی به دسته آمده است، زیرا شکل ساز شبیه مرغابی می باشد که گرد ن کوچک و سینه ی جلو آمده دارد.
عده ای دیگر معتقدند که نام آن از آهنگساز و نوازنده ی مشهور دربار خسرو پرویز به نام (باربد) گرفته شده است.
نوع صدای ساز بم می باشد و به دلیل صدای دل انگیز و زیبای آن مورد استفاده در گروه های موسیقی به صورت گروه نوازی و تک نوازی است.
بربط یا عود به دلیل کمتر دیده شدن در موسیقی کشورمان تا حدود زیادی به اعراب نسبت داده می شود و انحصار آن به مدت صد سال در دست آنان بوده است.
اسامی نوازندگان بربط: عبدالوهاب شهیدی، حسین بهروزی نیا از گروه (دستان)، اردشیر کامکار از گروه (کامکارها)، فرید العترش(خوانده و نوازنده ی مشهور مصر و جهان عرب) را می توان اشاره کرد.
اجزای ساز عبارتند از :
(پل، خرک ، سیم گیر، صفحه رو، شیطانک، دسته و سرپنجه)
بربط معمولا ۱۰ سیم دارد که به صورت دو به دو با یکدیگر کوک می شوند.
جنس مضراب بربط (عود): در زمان های گذشته و در حال حاضر خیلی از نوازندگان بزرگ از پر پرندگان بزرگ چثه استفاده می کنند، اما مضراب هایی از جنس پلاستیک نرم هم بسیار متداول هستند و نوازندگان با استفاده از آن ها عمل مضراب زنی با استفاده از انگشتان دست راست یا چپ بنا بر (چپ کوک) و (راست کوک) بودن ساز را انجام می دهند.
